Natuur, cultuur en gastronomie in de Picos de Europa

2017-07-10

Foto´s en tekst: Laila Ras, 10/07/17

De bergketen ligt in drie verschillende regio’s die alle drie toegang bieden tot dit Nationaal Park. Ik kies er voor om in Potes te verblijven in het Cantabrische deel, ten oosten van de Picos. Dit lieflijke stadje is een goede uitvalbasis in de Liébana vallei.

Het schilderachtige stadje met stenen huizen en bruggetjes wordt doorkruist door een rivier. Het is een gemoedelijk plaatsje en dé plek om de culinaire specialiteiten van het gebied te proeven – producten die horen bij een echt bergdorp. Er wordt uitstekend vlees geserveerd en er is een ruim aanbod aan lokale kaasjes; van zachte geitenkaas tot het pittige blauwaderkaasje Cabrales. Het heeft wat weg van een skidorp door de architectuur, de gezelligheid, de souvenirwinkeltjes en de nabijheid van de bergen.

 

 

In deze bergen, die op nog geen 20 km van de kust af liggen, zijn veel activiteiten te doen, zoals: wandelingen, bergbeklimmen, Via Ferrata en Quad rijden. Ten westen van Potes aan het eind van de Liébana vallei ligt Fuente Dé. In Fuente Dé bevinden zich meerdere hotels - waaronder de bekende Parador – onderaan de kabelbaan die je naar een van de hoge toppen van de Picos de Europa brengt. Ik neem de kabelbaan omhoog, maar zoals het vaker hier betreft is de top precies gehuld in mist. Vanaf het uitzichtpunt boven zie ik slechts een deken van mist. Hoewel mijn verwachtingen om nog iets te kunnen zien zijn vervlogen, wandel ik een stukje over de wandelroute die hier loopt. Deze route splitst zich verderop in een pad in noordelijke richting naar de dorpjes Sotres en Bulnes die dieper in de Picos liggen en in een pad terug naar het dal van Fuente Dé. Na vijf minuten lopen is er plotseling een kleine opening in de dikke mist en zie ik een reusachtige piek voor me opdoemen en die ook net zo snel weer verdwijnt. Het geeft iets mysterieus, omdat ik geen idee heb wat voor wonderlijks er om mij heen te zien is. Na 10 minuten trekt het ineens open en ben ik omgeven door ruige pieken met witte plukken mist. Prachtig!

 

 

In plaats van dieper de bergen in, zijn er twee manieren om terug te gaan naar Fuente Dé: het wandelpad naar beneden volgen of de kabelbaan terug nemen. Omdat het al laat is, moet ik helaas voor het laatste kiezen. Terug in Potes is het - na een goed stuk vlees en een kaasplankje als dessert - tijd voor een goede nachtrust in deze rustgevende omgeving.

De volgende dag rijd ik met de auto om de Picos de Europa heen naar de noordelijke ingang van de bergketen: Poncebos. Dit dorpje is ook te voet te bereiken vanaf Fuente Dé (in 1 of 2 wandeldagen). Vanaf Poncebos kun je te voet of met een kabeltreintje het bergdorpje Bulnes bereiken. Dit dorpje was tot voor kort – op een wandelpad na - van de buitenwereld afgesloten. Proviand, zoals de hier geproduceerde kazen, werd met ezels vervoerd. Hierdoor heeft het zijn authenticiteit goed weten te behouden. Je zult hier nog veel traditionele werktuigen zien.

Vanaf Poncebos loop ik echter in zuidelijke richting over een van de beroemdste wandelpaden van Spanje, de Ruta del Cares. Het wandelpad volgt de Cares rivier door een smalle kloof richting het bergdorpje Caín. Je kunt de route op verschillende manieren inplannen in je vakantie. Je kunt overnachten in Caín, doorlopen naar het mooie plaatsje Valle de Posada – vanaf waar een wandelroute loopt naar Fuente Dé, een taxi terug nemen naar Poncebos, of over hetzelfde pad teruglopen. Ik kies voor het laatste.

 

 

Het is vroeg en de zon brandt gelukkig nog niet. Het wandelpad begint met een flinke klim, maar na een aantal kilometer is de route tot aan het einde zo goed als vlak. De klooft begint heel open en wordt naarmate je dichter bij Caín komt steeds smaller. Tijdens deze route volg je de Cares rivier die meestal diep onder je stroomt. Het is een adembenemende tocht met rotswanden die aan beide kanten hoog boven je uit rijzen. Met name in het begin liggen er veel kleine, losse steentjes op het pad en daarom zijn goede wandelschoenen onmisbaar. In het begin vergeet ik bijna om me heen te kijken, omdat ik te veel op het smalle pad voor me aan het concentreren ben. De uitzichten zijn soms duizelingwekkend, maar adembenemend. Dit landschap is in niets te vergelijken met de vlakke landschappen in Nederland. In plaats van de grazende zwart-wit gevlekte koeien in de wei, hoor je hier de berggeitjes mekkeren vanaf een steile helling naast een diepe afgrond.

Het voordeel van als je in Poncebos begint, is dat je de zon niet in je gezicht hebt. Naast dat het minder vermoeiend is, kun je bovendien mooie foto’s maken van het uitzicht voor je zonder tegenlicht. Hetzelfde geldt als je over hetzelfde pad terug gaat, want dan zal de zon ongetwijfeld gedraaid zijn. Het mooiste uitzicht heb je dus altijd voor je, waardoor je tijdens het wandelen niet elke keer achterom hoeft te kijken.

Na circa 2,5 uur lopen is de kloof zo smal dat een klein bruggetje mij van de ene naar de andere kant brengt. Iets verderop houdt de kloof ineens op en opent het landschap zich weer voor me. Ik ben aangekomen in Caín. De rivier stroomt weer op gelijke hoogte naast me en en aan de oevers zoeken wandelaars verkoeling.

 

 

In dit gezellige dorpje zitten de restaurants vol wandelaars die met een koud drankje en een stevig broodje bijkomen van de tocht. Na een lange pauze is het tijd voor de terugweg. Hoewel het hetzelfde pad is als de heenweg, is het zeker niet saai om hier nogmaals te lopen. Ik maak nu de foto´s die ik op de heenweg niet gemaakt heb en ik pauzeer op de mooiste plekjes. Een nadeel is dat de tocht eindigt met een heuvel. Ik besef nu dat ik op de heenweg meer gedaald ben dan gedacht, want het is nog een flinke klim omhoog voordat ik het allerlaatste stuk weer kan dalen.

Terug in Poncebos rijd ik door naar een klein dorpje aan de rand van de Picos de Europa om bij te komen in het zwembad met in het zuiden zicht op de ruige pieken en in het noorden op de glooiende groene heuvels van Asturië.

In de buurt liggen de bergmeren Lagos de Covadonga, een van de grootste bezienswaardigheden van Noord-Spanje. Deze bergmeren liggen hoog en ik raad aan om met de bus omhoog te haan. Het zijn namelijk veel haarspeldbochten, met veel verkeer, wielrenners die naar beneden scheren en koeien die stug op de weg blijven staan. Voordat je omhoog gaat, moet je je goed laten informeren over het weer boven, omdat het vaak mistig kan zijn. Helaas heb ik de meren niet kunnen bereiken vanwege een eredienst op de weg op een drukke zondagmiddag. Iets wat in Nederland onvoorstelbaar is..

 

 

Mocht je de weg niet omhoog willen nemen, of mocht het mistig zijn, dan raad ik je toch aan om het dorpje Covadonga te bezichtigen. Het is een bijzondere plek waar je veel bedevaartgangers naar toe ziet lopen. Deze plek heeft een indrukwekkende geschiedenis. Hier werden de Moren tijdens de slag van Covadonga door koning Pelayo van Asturië verslagen, wat ook wel gezien wordt als het begin van de Reconquista (de christelijke herovering van het Iberisch Schiereiland). Door heel Asturië kom je de naam Pelayo tegen die nog altijd een held is.

Naast de schitterende basiliek komen de bedevaartgangers hier voor de Santa Cueva de Covadonga (de heilige grot van Covadonga). Dit kerkje is uitgehakt in een rots en zorgt voor een bijzonder gezicht. Hier is het beeld van de Maagd Covadonga te vinden en het graf van koning Pelayo. Er staat hier gewoonlijk een enorme rij mensen die het kerkje willen betreden. Na het bezoek aan Covadonga eindig ik de tocht met een heerlijke lunch in het nabijgelegen kustplaatsje Ribadesella.

Terug